Jednostki ochrony przeciwpożarowej podczas epidemii COVID-19. Funkcjonowanie i zadania w pierwszych miesiącach aktywności wirusa SARS-CoV-2

Abstract

Abstrakt Epidemia wirusa SARS-CoV-2 wpisuje się w katalog zagrożeń cywilizacyjno-środowiskowych globalnego oddziaływania w XXI w. Decyzje i działania dotyczące sposobów przeciwdziałania temu niebezpieczeństwu podejmowane są w warunkach niepewności. Rzeczywistość, determinowana warunkami epidemicznymi, stanowi istotne wyzwanie dla władz różnych szczebli oraz podległych im struktur i systemów bezpieczeństwa (na poziomie międzynarodowym, krajowym i lokalnym). Jest to realny sprawdzian sprawności i skuteczności ich funkcjonowania jako całości, jak i poszczególnych elementów systemów bezpieczeństwa. W niniejszym artykule poddano analizie funkcjonowanie jednostek ochrony przeciwpożarowej (JOP) w początkowym okresie epidemii. Prowadzone badania i czynione w ich trakcie obserwacje ogniskowały się wokół wewnętrznych przeobrażeń organizacyjnych oraz zadań realizowanych w służbie społeczeństwu. Prezentowane w opracowaniu działania podejmowane przez JOP przedstawione są na tle dynamiki zmian społeczno-gospodarczych determinowanych przedmiotowym zagrożeniem. Artykuł opracowany został we wrześniu 2020 r., co w sposób naturalny i oczywisty ogranicza teren badań do danych i informacji aktualnych na ten okres. W badaniach zastosowano metodę studium przypadku, realizowaną przy udziale innych metod i technik badawczych, takich jak analiza krytyczna literatury i aktów prawnych, swobodny wywiad ekspercki, obserwacja, analiza i synteza, a także analogia i abstrahowanie. Problem badawczy podjęty w artykule sprowadza się do następujących pytań: jakie działania podejmowane były na poziomie lokalnym przez JOP, a także na jakie elementy funkcjonowania tych podmiotów warto zwrócić uwagę w przyszłości w kontekście istniejącego stanu epidemii. Celem artykułu jest usystematyzowanie i wstępna analiza działań podjętych przez JOP w stanie epidemii oraz identyfikacja związanych z nimi problemów. Wyniki pracy wskazują na potrzebę otwarcia na nieszablonowe rozwiązania, decyzje nieprogramowane, czasami odbiegające lub nawet z pozoru sprzeczne z wcześniej stosowanymi, sprawdzonymi praktykami i procedurami wdrażanymi wobec innych zagrożeń. Stan epidemii, występujący dotychczas niezwykle rzadko, tym bardziej wywołany nowym patogenem, generuje szereg niepewności, które wymuszają podejmowanie decyzji z zastosowaniem metod właściwych decyzjom nieprogramowanym, np. heurystycznych i eksperckich.