Pandemi Sonrası Kamusal Alanlar ve (yeniden) Kollektivite

Abstract

Kentler, kolektif kültürün adaptasyon ortamlarıdır. Canlılık da bu davranışın yegane yaşamsal dışavurumudur. Süreç ve imkanların göstergesinde kolektif kültürün toplumsal sentezi, öngörüleri ve stratejileri aracılığıyla kentler uyumsal yaşam birimleri olmuşlardır. Geçilen her evre ile oluşan dönemsel normlar, kentlerde kendilerine yer bularak kolektif yapıya ulaşmış ve yönlendirilmişlerdir. Bu nedenledir ki kentler kolektif kültürün yaşamla buluştuğu ve kültüre ait olan sembolleri barındıran toplumsal ortamlar olmuştur. Sürece adaptif bir kimlik üretebilme karakteri ise kentlerin günümüz salgın koşullarında ne gibi oluşum ve dönüşümlere yol açağı sorunsalını ortaya koymuştur. Covid-19 ile kentler ve kültüre kazınan pandemi ortamı; kapalılık, sınırlılık ve izolasyon gibi alışıldık kollektif kültürle kesişmeyen yeni parametreleri doğurmuştur. Yeni kolektivite ve dolayısıyla yeni kültürel ortam, kentlerde sosyomekansal ortam üzerinde incelenmesi gereken konulardan olmuştur. Öte yandan, yeni kollektivite ortamı da küresel parametreler ile kamusal alanlarda kollektif yapının sadece bir kullanıcı haline geldiği sosyomekansal ortama paradoksal bir durum yaratmıştır. Yeni kolektivite, pandemi ile sosyomekansal ortamda karar mekanizması olarak tekrar etkin hale gelmiştir. Bundan dolayı, çalışma kapsamında kamusal alanlarda kollektif kültür ele alınmıştır. Geliştirilen aktarım şeması öncelikli olarak kamusal alanlarda kolektif kültürel ortamın yeniden yorumlamaları üzerine yoğunlaşmıştır. Sokak mobilyaları ve ticari kamusal mekanlara müdahaleler ele alınmış, ardından pandemi dönemi ile yapılan çalışmalarda ön plana çıkan pop-up yaklaşımlar aktarılmıştır.