The Dynamic Nature of the Common Good as a Rudimentary Condition for Maintaining Social Resilience

Abstract

Długotrwały, harmonijny i w końcu zrównoważony rozwój dobra wspólnego zależy od wielu determinant. Równoważenie czynników destabilizujących trwałość zróżnicowanych dóbr wspólnych odbywa się przy kształtowaniu rezyliencji społecznej, którą w niniejszym opracowaniu analizuje się najpierw z perspektywy dynamicznej koncepcji człowieka, a następnie w uwarunkowaniach dynamiki świata społecznego. Pogłębienie i rozszerzenie koncepcji dobra wspólnego dokonało się ze względu na środowiskowe podstawy sprężystości społecznej, na tyle istotne dla życia społecznego, że pod względem etyczno-społecznym nauki socjologiczne wykazują uwarunkowania wyłaniania się zasady zrównoważonego rozwoju jako jednej z wielu szczegółowych pryncypiów etyczno-społecznych w katolickiej nauce społecznej. Zabezpiecza ona właściwe pojmowanie współzależności społeczno-środowiskowych, warunkowanych wdrażaniem zróżnicowanych czynników wynikających ze zmiennych procesów gospodarczych. Przechodząc od ogólnie rozumianych ujęć teoretycznych w naukach socjologicznych do praktyki społecznej, w artykule stwierdza się zrównoważoność dobra wspólnego, z jednej strony innowacyjną cechę bonum commune ze względu na pojawianie się kategorii sprężystości i rezyliencji społecznej w naukach ekonomicznych i we współzależnościach środowiskowo-gospodarczych. Z drugiej strony rezyliencję społeczną w nurcie filozofii społecznej dobrze tłumaczą klasyczne odniesienia do ujęć teoretycznych: polityczno-prawnych, społeczno-gospodarczych, historyczno-dynamicznych i aprioryczno-normatywnych. Filozofia społeczna stanowiąca życiodajne źródło dla katolickiej nauki społecznej wobec koncepcji rozwoju gospodarczego bywa wysoce marginalizowaną perspektywą etyczną. Następstwem braku sprzężenia zwrotnego etyki społecznej z dynamiką rozwoju gospodarczego są lokalne lub bardziej globalne perturbacje dobra wspólnego.