Telgrafın Tellerinde Aranan Hak: Ladik’teki Batum Muhacirlerinden İstanbul’a Telgraflar (1881-1889)

Abstract

Bu makale, 1877-1878 Osmanlı Rus Savaşı’ndan sonra Amasya’ya bağlı bir kaza olan Ladik’e göç etmek zorunda kalan Batum muhacirlerinin barınma, beslenme ve çalışma gibi en temel ihtiyaçlar konusundaki şikayetlerini telgrafla İstanbul’a iletmeye çalışmalarını incelemektedir. 20 hane civarında olan muhacirler, telgrafın henüz olmadığı Ladik’te, yerel otorite mercilerinde çözüm bulamadıkları sorunlarını kolektif bir biçimde Babıali’ye iletmek için bulundukları yerden ayrılarak en yakın telgraf merkezlerinin olduğu Samsun ve Amasya’ya gitmişlerdir. Bu girişim Anadolu’ya henüz 20 yıl önce girmeye başlayan telgraf teknolojisinin bir şikayet mekanizması olarak kullanılmasında kendine has bir örnek teşkil etmektedir. Osmanlı Devleti’nde gözlemlenebilen pek çok benzer örnek, telgraf teknolojilerinin hali hazırda kurulduğu, kullanımının yaygınlaşmaya başladığı coğrafyalarda tespit edilebilirken Ladik’teki muhacirlerin durumları bu bakımdan ayrışmaktadır. Ladik’i ve Ladik’e iskan ettirilen Batum muhacirlerini farklı kılan husus o dönemde Ladik’te telgraf iletişimini mümkün kılacak herhangi bir altyapı çalışmasının henüz yapılmamış olmasıdır. 1881 ve 1889 yılları arasında Muhacirin Komisyonu’na gönderilen telgraflar sayesinde devlet, Sivas Vilayet Meclisi’ne muhacirlerin şartlarında iyileştirmeler yapılmasına yönelik emirler vermiştir. Bu durum telgrafın yerel otoriteyi ve yerelin şikayet mercilerini teğet geçerek doğrudan İstanbul’a ulaşabilmeyi sağlayan bir araç olmasının yanında devlet-toplum ilişkisi bağlamında ne denli yapıcı bir rol üstlendiğini göstermesi açısından da oldukça önemlidir.