Affiliation:
1. İSTANBUL GELİŞİM ÜNİVERSİTESİ
Abstract
Bu makale, Türkiye Cumhuriyeti'nin 100. Yılını kutladığımız bu günlerde uluslararası sistemin yapısında yaşanan dönüşümler karşısında Türkiye'nin nasıl cevaplar ürettiğini neoklasik realist bir bakış açısından sorgulamaktadır. Esas olarak Türkiye'nin dış politika evrimi incelenmektedir. Makalenin temel hipotezi, uluslararası sistemin çok kutuplu hale geldiği dönemlerde Türkiye'nin maceracılıktan uzak, daha dengeli bir politika izlemeye başladığı yönündedir. Bu makalede 2008 sonrası dönemde “belirsizlik çağı” olarak tanımlanmıştır. Aynı zamanda içsel ve dışsal türbülans nedeniyle 2016-2020 yılları arasında uluslararası sistemle uyumsuz bir dış politika yaklaşımı geliştirdiğinin altı çizilmiştir. Ancak bu durum 2020 yılından itibaren değişmeye başlamış ve Türk dış politikası maceracı bir çizgiden uzaklaşmıştır.
Reference89 articles.
1. Adar, S. (2022). Dış politikada aktivizmden sıkışmışlığa cüretkâr kuvvet kullanımı, zayıflayan diplomatik kapasite, artan bölgesel yalnızlık. Eleştirel Güvenlik ve Türkiye: Uluslararası İlişkilerde Alternatif Yaklaşım (431-459). İstanbul: İletişim Yayınları.
2. Aksu, F. (2018). Türk dış politikası krizlerinde hükümetler, cumhurbaşkanları, başbakanlar, Uluslararası İlişkiler, 15(59), 65-87. https://dx.doi.org/10.33458/uidergisi.523830
3. Aktaş, M. (2006). Demokrat Parti dönemi Türk Sovyet ilişkilerinde Amerikan faktörü. İstanbul: Şema Yayınevi.
4. Alim, E. (2022). Prudence as an antidote to foreign policy adventurism: The case of Turkey in the Syrian crisis, Global Society, 37(2), 292-314. https://doi.org/10.1080/13600826.2022.2110040
5. Allison, G. T. (1971). Essence of decision: explaining the Cuban missile crisis. Little Brown and Company, Boston.