Erasmus hareketliliğine katılım açığı: Yükseköğretim düzeyinde Türkiye-program ülkeleri karşılaştırması

Abstract

Erasmus, AB tarafından finanse edilen, öğrencilerin/akademisyenlerin sınırlı bir süre boyunca yurt dışında eğitim almalarına imkân sağlayan ve kaynak ülkeye dönmenin zorunlu olduğu uluslararası bir değişim programıdır. Program, öğrencilere farklı kültürleri deneyimleme ve uluslararası bir perspektif kazanma fırsatı sunarak, onları küresel dünyada rekabet avantajına sahip bireyler haline getirmeye yönelik önemli bir rol üstlenmektedir. Aynı zamanda ülkeler arasında akademik, ekonomik, siyasi iş birliğini güçlendirerek küresel bir eğitim ağı oluşturmaktadır. Programın sunduğu fırsatlar nedeniyle, ülkelerin Erasmus hareketliliğine olan talebi zaman içinde artmıştır. Ancak, her ülkenin bu fırsatları eşit bir şekilde değerlendirdiğini söylemek mümkün değildir. Program ülkelerinin Erasmus hareketliliğine katılım açığına odaklandığımız bu çalışmada, öncelikle hareketliliğin ülkelerdeki mekânsal ve dönemsel (2004-2019) dağılımı analiz edilmiştir. Ayrıca Türkiye'nin programa dahil olma süreci değerlendirilerek, hareketlilikteki konumu ortaya konulmuştur. Genel hareketlilik paterninin belirlenmesinin ardından, ülkelerin hareketliliğe katılımını etkilediği düşünülen ekonomik, sosyal ve akademik değişkenlere odaklanılmıştır. Bu amaçla Sperman Korelasyon analizi uygulanarak ülkelerin tanımlayıcı nitelikleri ile hareketliliğe katılım arasındaki ilişkiler incelenmiştir. Analiz sonucuna göre ekonomik açıdan öne çıkan, nitelikli ve uluslararası arenada saygın üniversitelere sahip ülkelerin, daha yüksek yaşam standartları, kaliteli eğitim ve geniş iş fırsatları gibi çekicilikler sunarak Erasmus hareketliliğinden daha fazla pay aldıkları görülmektedir. Çalışma, öğrenci hareketliliğinin ülkelerin sosyo-ekonomik ve akademik motivasyonlarından daha fazla etkilendiğini ortaya koymaktadır. Bu durum, öğrencilerin bu ülkeleri tercih etmelerinin geniş kapsamlı çekim faktörlerinden kaynaklandığını göstermektedir. Çalışmanın dikkat çektiği bir diğer bulgu, personel hareketliliğinin daha çok bireysel motivasyonlara dayandığıdır. Bu durum, akademisyenlerin uluslararası deneyim kazanma sürecini daha kişisel hedeflere dayandırdıklarını ve bu sürecin daha öznel bir doğaya sahip olduğunu göstermektedir.