Wymiar instytucjonalny Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony

Abstract

Artykuł ma na celu przedstawienie pogłębionej analizy wymiaru instytucjonalnego EPBiO na dwóch poziomach – taktycznym i operacyjnym. Biorąc za punkt wyjścia hybrydową naturę Unii Europejskiej, autorka próbuje analizować kilka istotnych kwestii związanych z procesem decyzyjnym w obrębie drugiego filaru UE, jak również więzi i zależności istniejące pomiędzy instytucjami. Podstawowym założeniem artykułu jest teza, że państwa członkowskie UE rozwinęły niezwykle skomplikowany mechanizm decyzyjny dla realizacji EPBiO, który stanowi odzwierciedlenie potrzeb uczynienia z UE „globalnego peacekeepera” i stabilizatora. Jednocześnie wszystkie państwa chciały zachowania swojej autonomii i suwerenności w zakresie bezpieczeństwa i obrony. Przeprowadzona analiza prowadzi do wniosku, że struktura decyzyjna jest siecią instytucji o niejasnych i nieprecyzyjnie oddzielonych kompetencjach. Dodatkowo jest bardzo skomplikowana i podlega nieustannemu procesowi modyfikacji. Oznacza to jednocześnie, że EPBiO nie jest mechanizmem tak skutecznym i dobrym jakim mogłaby być, gdyby procedury i proces decyzyjny były bardziej klarowne i uproszczone.