Teknik İmkanlar Çağında Ölüm(süzlüğ)ün Dayanılmazlığı Üzerine

Abstract

İnkâr edilemez bir gerçeklik olarak ölüm, tarih boyunca insanın gündemini işgal etmiştir. Bu süreçte değişen kültür ve gelişen teknolojiye bağlı olarak insanın ölüm ile olan ilişkisi farklılık (ölüme boyun eğmekten ölümsüz olmaya uzanan) göstermiştir. Antik Yunan’dan modern çağa önce doğayı anlama sonrasında ise gelişen bilim ile aşma girişiminde bulunan insan, doğanın bir parçası olan ölümü de gündeminden çıkararak ölümsüz olmayı amaçlamıştır. Ancak zamanla ölümün, dolayısıyla da ölümsüz olmanın anlamı ve ölümsüzlüğün nasıl elde edileceği değişmiştir. Tarih boyunca ölümün neden olduğu yokluğun dayanılmazlığından korkan insan, ölümsüz olmanın sağlayacağı sonsuz varoluşa erişmeyi arzulamıştır. Mitsel inançlar çağlarından teknolojik metaverse çağına erişen insan için ölüm, mistik bir olgudan ziyade teknik bir olgu haline gelmiştir. Özellikle transhümanizmin de etkisi ile gelecekte daya iyi bir yaşama erişeceğine inanan insan, ölümsüz olmayı arzulamıştır. Ancak ölümün dayanılmazlığına karşı ölümsüz olmanın insanı daha iyi bir konuma getirip getirmeyeceği tartışmalıdır. Bu bağlamda çalışmada dünya üzerindeki uzun varoluşu sürecinde dayanılmaz bir olgu olarak görülen ölüm düşüncesi karşısında insanın gelişen teknolojik imkanlar ile hedeflenen ölümsüzlüğe ulaşmasının ölüm gibi dayanılmaz bir durum olduğu dile getirilmektedir. Buna göre ölüm konusunda iki aşırı uç arasında gidip gelen insan için yaşam ve ölüm iç içedir. Yaşamak ölmeyi baştan kabul etmektir. O yüzden insan, ölüm ile olan ilişkisinde belli bir dengeyi gözetmelidir. Dolayısıyla ölüm ne tamamen insanın gündeminden çıkmalı ne de tamamen yaşamını ve düşüncesini işgal etmelidir. İnsan hem toplumsal hem de bireysel bir boyutu olan ölüm ile olan ilişkisini anlamlı bir zemin (kültür) üzerinde bilinçli bir düşünme etkinliği ile inşa etmelidir. Bu noktada insanın en büyük yardımcısı, geçmişten bugüne ulaşmış olan düşünsel mirastır.