Legal protection of traditional medicine in India

Abstract

Specjalistyczna wiedza medyczna zaczęła się rozwijać na obszarze subkontynentu indyjskiego już w czasach starożytnych. Obejmuje ona wiedzę, umiejętności i praktyki oparte na teoriach, przekonaniach i doświadczeniach kolejnych pokoleń, ukształtowanych w trakcie rozwoju historycznego. Tradycyjna medycyna indyjska nie jest jednolitym systemem, lecz dzieli się na kilka podsystemów, tj. Ayurveda, Siddha (medycyna tamilska), Unani (medycyna persko-arabska), Sowa-Rigpa (medycyna tybetańska). W tym przypadku wykorzystuje się w szerokim zakresie naturalne metody leczenia, takie jak m.in. ziołolecznictwo, oczyszczanie z toksyn i dietę. Ten szczególny dorobek dawnej myśli medycznej wymaga współcześnie przyjęcia adekwatnych instrumentów ochrony prawnej. Indie zainicjowały w drugiej połowie XX wieku działania mające na celu wprowadzenie regulacji prawnych dotyczących stosowania medycyny naturalnej. Dokonano instytucjonalizacji tej problematyki, powołując Centralną Radę Medycyny Indyjskiej w Departamencie ds. Ayurvedy, Jogi i Naturopatii, Unani, Siddha Medicine i Homeopatii (AYUSH). Rząd wspiera badania naukowe i podejmuje inicjatywy edukacyjne w obszarze tradycyjnej medycyny indyjskiej. Celem artykułu jest zrekonstruowanie modelu regulacji medycyny naturalnej w Indiach jako jej niematerialnego dziedzictwa kultury w kontekście rozwoju nowoczesnych technologii. Specialized medical knowledge began to develop on the Indian subcontinent in ancient times. It is associated with information, skills, and practices based on theories, beliefs, and experiences of different generations. Traditional medicine in India is not a uniform system but is divided into several subsystems, i.e. Ayurveda, Siddha (Tamil medicine), Unani (Persian- Arabic medicine), and Sowa-Rigpa (Tibetan medicine). A wide range of natural healing methods is used, including herbal medicine, cleansing of toxins, and diet. This cultural heritage of medical thought requires the adoption of adequate legal protection nowadays. In the second half of the twentieth century India initiated efforts to introduce legal regulations concerning the use of natural medicine. Institutionalization of this issue was carried out by establishing the Central Council of Indian Medicine in the Department of Ayurveda, Yoga and Naturopathy, Unani, Siddha Medicine, and Homeopathy (AYUSH). The government supports scientific research and undertakes educational initiatives in the field of traditional Indian medicine. The aim of this article is to reconstruct the model of regulation of natural medicine in India as part of its cultural heritage, in the context of the development of modern technologies.