Homo viator digitalis: człowiek wirtualnego doświadczenia turystycznego

Abstract

Celem pracy jest próba syntezy trzech modeli społeczno-kulturowych człowieka, a mianowicie: homo viator, homo videns i homo digitalis w kontekście cyfrowych przemian życia społecznego oraz doświadczenia turystycznego.  Praca ma charakter teoretycznej analizy źródeł literaturowych.  Przeprowadzona analiza pozwala stwierdzić, że postępująca cyfryzacja oraz wirtualizacja życia tak indywidualnego, jak i społecznego współczesnego człowieka w sposób kompleksowy wyraża i przekonstruowuje wiele zjawisk życia społecznego, w tym dotyczących aktywności turystycznej, obecnych i zakorzenionych już w kulturze. Ważne miejsce w tworzeniu społecznych zapośredniczeń odgrywa kultura wizualna, jako podstawowy nośnik zarówno informacji, jak i relacji społecznych w cyfrowym środowisku człowieka. Doświadczenie turystyczne, podobnie, jak inne rodzaje doświadczeń w ludzkim życiu, staje się doświadczeniem rozgrywającym się w mieszanej, rzeczywisto-wirtualnej rzeczywistości (środowisku). Rozgraniczenie środowiska rzeczywistego i wirtualnego przestaje być możliwe, a nawet istotne. Tworzą one integralną całość, realizowaną w funkcjonalnie wyodrębnionej cyberprzestrzeni doświadczenia turystycznego.  Zasadnicze wnioski dotyczą zatem tego, iż doświadczenie turystyczne przybiera charakteru zwirtualizowanego doświadczenia, realizowanego w cyberprzestrzeni turystycznej, stanowiącej współczesny odpowiednik boorstinowskiej bańki turystycznej. W ramach tej przestrzeni, stanowiącej kontinuum rzeczywisto-wirtualne, funkcjonuje cyfrowy człowiek-pielgrzym, homo viator digitalis.