The Relationship between Anxiety and Clinical Performance Self-Efficacy in Nursing Students in the Distance Education Period of the COVID-19 Pandemic Process

Abstract

Amaç: Bu çalışmanın amacı, COVID-19 pandemi süreci uzaktan eğitim döneminde hemşirelik öğrencilerinde anksiyete ve klinik performans öz-yeterlilik algısı arasındaki ilişkiyi belirlemektir. Gereç ve Yöntemler: Bu çalışma tanımlayıcı ve kesitsel olarak yapıldı. Çalışmanın örneklemini bir üniversitede eğitim gören 453 lisans hemşirelik öğrencisi oluşturdu. Verilerin toplanmasında Klinik Performansta Öz-Yeterlik Ölçeği ve Spielberger Durumluk ve Sürekli Kaygı Ölçeği kullanıldı. Analizlerde parametrik (bağımsız örneklem t testi, tek yönlü Anova-gruplar arası farklılıklar için Tukey's HSD) ve parametrik olmayan testler (Kruskal–Wallis testi, İkiden fazla bağımsız grup karşılaştırılmasında anlamlılık bulunduğunda alt grup karşılaştırmaları için Bonferroni testi ve ikili karşılaştırma için Mann–Whitney U testi) ve değişkenler arasındaki korelasyon için Spearman korelasyon katsayısı kullanılmıştır. Bulgular: Araştırmaya katılan öğrencilerin yaş ortalaması 21,47±1,92, %68,7’si kadın, %36,90’u 2. sınıf, %9,70’si COVID-19 tanısı aldığını, %61,60’sı COVID-19 olmaktan korktuğunu, %75,10’i COVID-19’dan korunma için yeterli önlemleri aldığını, %45,30’ü COVID-19 nedeniyle yakınını kaybettiğini belirtmiştir. Öğrencilerin Durumluk Kaygı Alt Ölçeğine göre %57,00’sinde yüksek düzeyde anksiyete olduğu, Süreklik Kaygı Alt Ölçeğine göre %71,10’inde yüksek düzeyde anksiyete olduğu, Klinik performans öz yeterlilik algısının orta düzeyde olduğu görülmüştür. Öğrencilerin durumluluk-süreklilik ve klinik performans öz-yeterlik algısı arasında negatif yönde anlamlı ilişki vardır (r= -0,245; p