Krytyka ethosu ru 儒 w Daodejingu

Abstract

Daodejing to tekst tradycyjnie przypisywany szkole daoistycznej wczesnej myśli chińskiej. Dominują w nim dwa terminy: dao i de, które pojawiają się w każdej szkole wczesnej myśli chińskiej, w taoizmie jednak kojarzą się z mistycyzmem. Daodejing omawia jedność dao, którą podziela się poprzez nadawanie nazw rzeczom niemogącym przetrwać, ponieważ sama rzeczywistość ciągle się zmienia. Używanie nazw lub języka, który jest nieadekwatny do opisania rzeczywistości dao, tworzy powierzchowny świat społeczny – i za to daoiści obwiniają konfucjańską szkołę myślenia. Głównym celem artykułu jest analiza tej krytyki ethosu konfucjańskiego, jego głównych idei samorozwoju w kontekście społecznym i nabywania umiejętności społecznych, a także dostosowywania się do dao, rozumianego jako tradycje Dawnych Królów i naturalny porządek. Daoiści twierdzą, że nauki konfucjańskie odwracają nas od dao, tworząc pozorną rzeczywistość i moralność, która jest jedynie substytutem niepodzielnej rzeczywistości dao, ponieważ język staje się narzędziem kontroli społecznej. Zamiast naturalnego dao i jego atrybutów – spontaniczności ziran i niedziałania wuwei – pojawia się konfucjańska moralność ren. To jest główną troską autorów Daodejing, którzy nawołują do porzucenia wiedzy, czyli konfucjańskich zasad moralnych, i powrotu do stanu umysłu nowonarodzonego dziecka.