Abstract
Mianem wyborów niekonkurencyjnych określa się taki tryb doboru kandydatów do organów uchwałodawczych, gdy liczba kandydatów jest mniejsza lub równa liczbie miejsc do obsadzenia. Rezygnuje się wówczas z przeprowadzania wyborów, a osoby kandydujące uznaje się za „wybrane”. W języku niemieckim tryb ten określany jest mianem Friedenswahl. Jest on szczególnie popularny w samorządzie ubezpieczeń społecznych, w tym w kasach chorych. Ustalony jest na szczeblu ustawowym, ale ocenić należy go krytycznie. Procedura wyborów niekonkurencyjnych obniża legitymizację wyłonionych w ten sposób organów, przyczynia się do spadku frekwencji, ogranicza możliwość demokratyzacji systemu wyborczego, w którym głosowanie na listy wyborcze utrwala dominację organizacji pracodawców i związków zawodowych. Jest on jednak akceptowany w orzecznictwie, ponieważ zdaniem sędziów jest zgodny z niemiecką ustawą zasadniczą.
Publisher
Stowarzyszenie Absolwentow i Przyjaciol Wydzialu Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
Reference101 articles.
1. Albeck, Hermann. 1982. „The Institutional Framework of Social Policy Decision-Making in West Germany.” Zeitschrift für gesamte Staatswissenschaft 138, nr 3:389–405.
2. Avenarius, Hermann. 1997. „Schulische Selbstverwaltung und Demokratieprinzip.” W 50 Jahre Verfassung des Landes Hessen, red. Hans Eichel, i Klaus P. Möller, 178–90. Wiesbaden: Springer.
3. Badura, Bernhard, Peter Gross, Ilona Kickbusch, i in. 1981. „Sozialpolitische Perspektiven.” W Selbsthilfe und Selbstorganisation im Gesundheitswesen. Die Bedeutung nicht-professioneller Sozialsysteme für Krankheitsbewältigung, Gesundheitsvorsorge und die Kostenentwicklung im Gesundheitswesen, red. Bernhard Badura, i Christian von Ferber, 1–38. München–Wien: Piper Verlag.
4. Balon, Krzysztof, i Werner Hesse. 2010. Standaryzacja a system świadczenia usług pomocy społecznej w Niemczech. Salzgitter–Berlin: Wrzos.
5. Balthasar, Alexander, i Alexander Prossner. 2012. „E-Voting in der «sonstigen Selbstverwaltung» – Anmerkungen zum Beschluss des VfGH vom 30. Juni 2011, B 1149, und zum Erkenntnis des VfGH vom 13. Dezember 2011, V 85–96.” Journal für Rechtspolitik 20:47–85. https://doi.org/10.1007/s00730-012-0043-6