Abstract
Punkty widokowe stanowią podstawowy zasób fizjonomiczny krajobrazu, umożliwiają obserwację panoram, a tym samym warunkują przepływ kulturowych usług ekosystemowych. Widok panoramiczny sam w sobie bywa celem podejmowanej aktywności turystycznej, stąd też funkcjonowanie punktów widokowych związane jest z siecią tras turystycznych. Optymalizacja sieci punktów widokowych jest więc kluczowa dla prawidłowego kształtowania funkcji turystycznej regionu oraz ochrony jego zasobów fizjonomicznych. Celem pracy jest metodyczna propozycja wskaźnika ekspozycji widokowej, będącego geoinformacyjnym narzędziem wspierającym proces wyznaczania i optymalizacji sieci punktów widokowych. Badanie przeprowadzono na przykładzie Szczebrzeszyńskiego Parku Krajobrazowego, w efekcie zaproponowano rozbudowę istniejącej sieci do 45 punktów. Wnioski wypływające z metody i jej ograniczenia omówiono w kontekście praktyki przygotowania operatów ochrony walorów krajobrazowych.
Publisher
Adam Mickiewicz University Poznan
Subject
Cell Biology,Developmental Biology,Embryology,Anatomy
Reference33 articles.
1. Bartkowski T. 1985. Nowy etap dyskusji nad pojęciem krajobrazu. Czasopismo Geograficzne, 51(1): 73-79
2. Batty M. 2001. Exploring isovist fields: Space and shape in architectural and urban morphology. Environment and Planning, B, 28(1): 123-150.
3. Benedikt M.L. 1979. To Take Hold of Space: Isovists and Isovist Fields. Environ. Plan., B, 6: 47-65.
4. Chmielewski S. 2021. Operat ochrony walorów krajobrazowych Szczebrzeszyńskiego Parku Krajobrazowego. Narodowa Fundacja Ochrony Środowiska oraz Uniwersytet Marii-Curie Skłodowskiej, Warszawa (mat. niepublikowane).
5. Chmielewski S., Bochaniak A., Natapow A., Węzyk P. 2020. Intoducing geobia landscape imageability - A Multi-Temporal Case Study of the Nature Reserve “Kózki”, Poland. Remote Sens., 12, 2792.