Planowanie rozwoju systemu transportowego Kopenhagi w ramach Kommuneplan 2019 w świetle koncepcji zrównoważonej mobilności

Abstract

Jednym z kluczowych wyzwań XXI w. jest wzrastający poziom urbanizacji, który w połączeniu ze wzrostem liczby ludności miejskiej powoduje trudności w zarządzaniu miastem, zwłaszcza w dziedzinie użytkowania i organizacji transportu. Odpowiedzią na to jest koncepcja zrównoważonej mobilności, mająca na celu optymalizację zarządzania i planowania rozwoju systemu transportowego miasta przy jednoczesnym odejściu od podejścia sektorowego, tj. rozpatrywania kwestii tylko na jednej płaszczyźnie (w tym przypadku aspektów ekonomicznych). Zamiast tego zaproponowano holistyczne podejście, skupiające się na wielopłaszczyznowych działaniach, obejmujących, oprócz kwestii gospodarczych, również kwestie ekologiczne i społeczne. Jednym z przykładów stosowania takiego podejścia jest Kommuneplan 2019, definiujący plany rozwojowe Kopenhagi w perspektywie lat 2019–2031. Przedmiotem artykułu jest analiza Kommuneplan 2019, dokumentu przedstawiającego plany rozwojowe Kopenhagi, skoncentrowana na kwestiach transportowych w odniesieniu do koncepcji zrównoważonej mobilności. Celem artykułu jest omówienie wytycznych Kommuneplan 2019 dotyczących kwestii kształtowania systemu transportu miejskiego na terenie Kopenhagi oraz ich ocena w aspekcie wdrażania koncepcji zrównoważonej mobilności. Zastosowano następujące metody badawcze: desk research, krytyczny przegląd dokumentów, metodę ekspercką i wnioskowanie. Horyzont czasowy badań dotyczy lat 2019–2023. Praca podzielona została na dwie części. W pierwszej dokonano przeglądu literatury oraz analizy dostępnych dokumentów, regulujących kwestie planowania przestrzennego w Kopenhadze. W drugiej zaprezentowano poszczególne planowane przez autorów Kommuneplan 2019 działania, a następnie rozpatrzono je z podziałem na aspekty ekonomiczne, ekologiczne i społeczne. Wnioski płynące z pracy skupiają się na zastosowaniu holistycznego podejścia uwzględniającego kwestie pozaekonomiczne (np. ekologiczne i społeczne) oraz na dywersyfikacji środków transportu jako koniecznych w przypadku dążenia do wdrożenia koncepcji zrównoważonej mobilności w życie.