Stare i nowe. Wprowadzenie do mitologii historiografii filmowej

Abstract

Przeszłość historiografii filmowej stanowi obecnie domenę mitu i domaga się pracy przywracającej świadomość rozmaitości materialnych warunków wytwarzania wiedzy, ich zaplecza ideologicznego, a w konsekwencji wielości miejsc, z których mówiono – i nadal się mówi – o kinie. Zgadzając się z diagnozami Philippe’a Gauthiera, Pabiś-Orzeszyna poddaje rewizji sposób, w jaki historycy kina opisują własną historię. Narracja ta opiera się na opozycji Nowa Historia Filmu vs „tradycyjna historiografia”. Przeciwstawianie tych dwóch formacji przemyca uproszczony obraz postępu metodologicznego i maskuje fakt, że badacze unifikowani za pomocą etykietki Nowej Historii Filmu reprezentują często wykluczające się perspektywy. Nieciągłości niemożliwe do przeoczenia skłaniają też do zastanowienia się nad kategorią „tradycyjnej historii filmu”, która wydaje się prokurować „radosną jasność” kosztem historycznych antynomii.