Abstract
Artykuł stanowi prezentację najnowszej książki Williama B. Worthena Shakespeare, Theatre, Technicity (Cambridge, 2020), która jest próbą refleksji nad teatrem inscenizującym Shakespeare’a w epoce dominacji mediów cyfrowych. Praca znanego szekspirologa stanowi ważny głos w dyskusji nad teatrem jako hipermedium, czyli medium sięgającym po inne media, aby ustanowić swoją historyczną wersję w danej epoce. Koncepcja Worthena znajduje zakotwiczenie nie tylko w teoriach medioznawców, lecz nade wszystko w filozofii Bernarda Stieglera, który ujmuje człowieka jako istotę techniczną posługującą się materialno-technicznymi protezami (prostheses), aby przekroczyć własne bycie ku śmierci i móc istnieć poza uwarunkowaniami czysto biologicznymi. Jednym z istotnych argumentów Worthena za tym, aby uznać teatr za hipermedium, jest obszerna analiza praktyk, mitów i dylematów związanych z rekonstrukcją tradycyjnego teatru elżbietańskiego, które definiuje jako praktyki remediacyjne.
Publisher
Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk
Subject
Pulmonary and Respiratory Medicine,Pediatrics, Perinatology, and Child Health
Reference15 articles.
1. Armand, Louis, and Arthur Bradley, eds. Technicity. Praha: Litteraria Pragensia, 2006.
2. Barba, Eugenio, and Nicola Savarese. The Five Continents of Theatre: Facts and Legends about the Material Culture of the Actor. Leiden: Brill, 2019.
3. Baudrillard, Jean. „Precesja symulakrów”. Tłumaczenie Tadeusz Komendant. W: Postmodernizm: Antologia przekładów, redakcja Ryszard Nycz. Kraków: Baran i Suszczyński, 1996.
4. Bradley, Arthur. „Originary Technicity? Technology and Anthropology”. In Armand and Bradley, Technicity, 78–100.
5. Carlson, Marvin. The Haunted Stage: The Theatre as Memory Machine. Ann Arbor: University of Michigan Press, 2003.