Suriye ve Çevresindeki Ermenilerin 1918 Sonrasında Yabancı Ülkelere Göçürülmesi

Abstract

Osmanlı Devleti’nin parçalanması esnasında Ermenilerin 1890’larda Doğu Anadolu’da bir Ermeni yurdu kurmak amacıyla başlattıkları isyan ve saldırılar, Birinci Dünya Savaşı’nın başlamasından bir yıl sonra Türkler tarafından mukabele gösterilerek durdurulmak istenmiştir. Ermeniler İngiliz, Fransız ve Rus hamilerine güvenerek 1878 Ayastefanos Anlaşması’nda elde edemedikleri taleplerini gerçekleştirmek için yaklaşık yarım asırlık bir mücadeleye girmenin bedelini, Türk topraklarından Suriye’nin kuzeyine sürülmekle ödeyeceklerdir. Ermenilerin büyük ihanetlerine rağmen Osmanlılar onları cezalandırmak yerine, hayatlarını, canlarını, mallarını ve namuslarını koruyabilecekleri bir fırsat vererek hazırladıkları Sevk ve İskan Yasası ile emniyet içerisinde Kuzey Suriye’ye yerleşmelerine izin vermiş ve bizzat kendi kolluk güçleriyle onları bu yolculukta refakatsiz bırakmamışlardır. Ancak Ermeniler güven içerisinde gittikleri bu toprakardan önce Avrupa ve ABD’ye sığınarak ayrıldıkları yetmezmiş gibi, sonrasında gidenleri kayıp ve yok edilmiş kaydeden patrik ve piskoposlarının ardına düşerek, Osmanlı Devleti’ne karşı büyük bir iftira kampanyası başlatarak sözde Ermeni Soykırımı” yaftasını yakıştırmak istemişlerdi. Bu makalede, Osmanlı Devleti’nin Sevk ve İskan yasası ile Suriye’nin kuzeyine sürgün ettiği Ermeni ve daha bir çok unsurun sonradan uydurdukları katliam ve soykırım iddialarını, yabancı ülkelere göç eden gayrimüsli nüfusa dikkat çekerek çürütmeye çalışılmıştır.