Abstract
Celem artykułu jest określenie związków między rozwojem historycznym Seleucji Pierii, największego portowego miasta Syrii w czasach hellenistycznych i rzymskich, a warunkami naturalnymi najbliższego regionu. W artykule omawiam warunki hydrograficzne (głębokość, ukształtowanie dna, prądy morskie i pływy) oraz zjawiska meteorologiczne (wiatry, deszcze, burze itp.) w Zatoce Antiocheńskiej, szczególnie w pasie wód przybrzeżnych oraz na samej linii brzegowej (struktura geologiczna, zasoby naturalne). Temat jest słabo opracowany – we współczesnej historiografii dominują negatywne oceny wybrzeża syryjskiego, uznanego za słabo rozwinięte, niebezpieczne dla żeglugi. Z drugiej strony wiadomo o obecności Greków (a później Rzymian) na wybrzeżu syryjskim od czasów archaicznych. W artykule wykorzystuję źródła antyczne (m.in. Strabon, Pliniusz, Polibiusz, Ammian, Libaniusz, Julian Apostata), bizantyńskie (Malalas) a także nowożytne, opisy marynarzy i podróżników z XVII – XIX wieku, wreszcie współczesne badania archeologiczne oraz geograficzne.
Publisher
Chrzescijanska Akademia Teologiczna w Warszawie