Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi Öğrencilerinde Akıllı Telefon Bağımlılığı Prevalansı Ve İlişkili Faktörlerin Araştırılması

Abstract

Amaç: Bu çalışma ile Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi öğrencilerinde akıllı telefon bağımlılığı prevalansı ve ilişkili faktörlerin araştırılması amaçlanmıştır. Yöntem: Kesitsel tipte planlanan bu çalışmanın evrenini 2021-2022 eğitim öğretim döneminde tıp fakültesinde öğrenim gören 1581 öğrenci oluşturmaktadır. Minimum örneklem büyüklüğü 436 olarak hesaplandı ve çalışmaya 442 kişi alındı. Sınıflara göre ağırlıklandırma yapılarak dağılımı yapıldı. Sınıflardan alınacak öğrenciler ise öğrenci listesinden sistematik örnekleme yöntemi ile rastgele seçilerek belirlendi. Akıllı telefon bağımlılığını saptamak için Akıllı Telefon Bağımlılığı Ölçeği-Kısa Formu kullanıldı. Verilerin analizinde tanımlayıcı istatistikler, ki-kare önemlilik testi, sürekli Mann-Whitney U ve lojistik regresyon testleri kullanıldı. İstatistiksel olarak önemlilik düzeyi p≤0.05 olarak kabul edildi. Bulgular: Çalışmaya yaş ortalaması 21.5±2.4 olan 442 öğrenci katılmıştır. Ölçek sonucuna göre öğrencilerin 215’inin (%48.6) akıllı telefon bağımlısı olduğu tespit edilmiştir. Akıllı telefon bağımlılığını; öğrencilerin kendisini akıllı telefon bağımlısı olarak düşünmesi 13.5 kat (p<0.001), annesi ve babasının sağ ve beraber olmaması 2.8 kat (p=0.013) artırdığı saptandı. Öğrencinin yaşının ve okul başarı durumu puanlamasının artmasının akıllı telefon bağımlısı olma riskini düşürdüğü, kardeş sayısının artmasının ise riski arttırdığı tespit edilmiştir (p<0.05). Sonuç: Mersin’de tıp fakültesi öğrencilerinin yaklaşık olarak yarısının akıllı telefona bağımlı olduğu saptanmıştır. Öğrencilere akıllı telefon cihazının doğru kullanımının ve ayrıca bağımlılığın insan sağlığı ve davranışı üzerindeki tehlikeli etkileri ve toplum üzerindeki nihai sonuçları konusunda bilgilendirme yapılması önerilir.