Affiliation:
1. ISTANBUL MEDENIYET UNIVERSITY
Abstract
Bu çalışmanın amacı, yorumlayıcı din eğitimi yaklaşımını incelemek ve Türkiye’deki ilk ve ortaokullarda yer alan Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersinin (4-8. sınıflar) öğretim programının bu yaklaşıma uygunluğunu tartışmaktır. Bu amaç doğrultusunda çalışmada, yorumlayıcı din eğitimi yaklaşımının meydana çıkışı ve gelişim süreci incelenmiştir. Daha sonra bu yaklaşımın anahtar kavramları ve temel varsayımları ele alınmış, güçlü ve zayıf yönleri belirtilerek yaklaşıma getirilen eleştirilere yer verilmiştir. Son kısımda ise ilk ve ortaokullardaki zorunlu Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersinin (4-8. sınıflar) mevcut öğretim programı yorumlayıcı din eğitimi bakış açısıyla değerlendirilmiştir. Söz konusu programın büyük oranda İslam dinine dayalı olduğu ve çoğulcu bir karaktere sahip olan yorumlayıcı din eğitimi yaklaşımıyla uygunluk arz etmediği sonucuna varılmıştır. Türkiye’de muhtemel bir program değişikliğinde yorumlayıcı din eğitimi yaklaşımından yararlanılabileceği ifade edilmiş, bu yaklaşımın model alınması halinde içerdiği imkân ve sınırlılıklar tartışılmıştır. Bu çalışma nitel bir araştırma olup, yöntem olarak doküman incelemesi kullanılmıştır. Yorumlayıcı din eğitimi yaklaşımı ve Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersi öğretim programına dair literatür taranıp incelenmiş, toplanan veriler araştırmanın problemi çerçevesinde içerik analizi ile yorumlanmıştır. Çalışmanın sonunda ise yorumlayıcı din eğitimi yaklaşımına uygun bir şekilde hazırlanmış öğretim programları ve ders kitaplarının ayrıntılı bir şekilde incelenmesi ve ülkemiz örgün din eğitimi için bir uyarlanma çalışması yapılması önerilmiştir.
Publisher
Turkiye Din Egitimi Arastirmalari Dergisi
Reference36 articles.
1. Alberts, W. (2010). The academic study of religions and integrative religious education in Europe. British Journal of Religious Education, 32(3), 275–290. https://doi.org/10.1080/01416200.2010.498621
2. Altaş, N. (2002). Türkiye’de zorunlu din öğretimini yapılandıran süreç, hedefler ve yeni yöntem arayışları (1980-2001). Dini Araştırmalar, 4(12), 145-168.
3. Aydın, M. Ş. (2011). Açık toplumda din eğitimi (yeni paradigma ihtiyacı). Nobel Akademik Yayıncılık.
4. Bahçekapılı, M. ( 2011). Din eğitiminde pedagojik yaklaşımlar: “Din hakkında öğrenme” ve “dinden öğrenme”. Islamic University Europe of Journal of Islamic Research-İslam Araştırmaları, 4(2), 101-120. https://isamveri.org/pdfdrg/D03380/2011_4_2/2011_4_2_BAHCEKAPILIN2.pdf
5. Bilgin, B. (1999). Örgün din eğitiminde yeni ihtiyaçlar ve yönelişler. Din Eğitimi Araştırmaları, 6, 187-200.