Abstract
Artykuł omawia postanowienie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka o sygnaturze ECHR 244 (2021), w którym zostały nałożone na Polskę i Łotwę środki tymczasowe w związku z sytuacją na granicy z Białorusią. Autorka koncentruje się na udzieleniu odpowiedzi na pytanie, czy środki tymczasowe mają wiążący charakter, a tym samym czy istnieje konieczność ich przestrzegania. Wskazuje na kluczowe znaczenie zasady non-refoulement jako narzędzia prawa międzynarodowego służącego ochronie praw człowieka. Bada relację, jaka zachodzi między zakresem pojęcia uchodźca a zakresem podmiotowym zasady non-refoulement. Pochyla się nad także nad kwestią zakresu jurysdykcji państwa wynikającą z art. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.
Publisher
Uniwersytet Lodzki (University of Lodz)
Reference19 articles.
1. Bodnar A., Wykonywanie orzeczeń Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Polsce. Wymiar instytucjonalny, Warszawa 2018.
2. Burbano-Herrera C., Haeck Y., Letting states of the hook? The paradox of the legal consequences following statenon-compliance with provisional measures in the Inter-American and European human rights system, „Netherlands Quarterly of Human Rights” 2010, nr 3, https://doi.org/10.1177/016934411002800302
3. ECHR 244 (2021) z dnia 25.08.2021, 42120/21 Amiri i inni v. Polska, 42165/21 Ahmed i inni v. Łotwa.
4. Europejska Agencja Praw Podstawowych (FRA), Scope of the principle of non-refoulement in contemporary border management: evolving areas of law, Luksemburg 2016, https://doi.org/10.1163/2210-7975_hrd-9992-2016017
5. Kowalski M., Pomiędzy uznaniowością a zobowiązaniem: podstawy prawnomiędzynarodowej ochrony uchodźców, „Politeja” 2006, nr 1(5).