Problem uznania migrantów klimatycznych przez system prawa międzynarodowego publicznego - sprawa Teitiota v The Chief Executive of Ministry of Business, Innovation and Employment

Abstract

Stale rosnący zasięg skutków zmian klimatycznych corocznie wpływa na pogorszenie się warunków życiowych wielu osób, w skrajnych przypadkach nawet eliminując możliwość dalszego zamieszkiwania niektórych obszarów. W takich sytuacjach środki łagodzące czy adaptacyjne mogą okazać się niewystarczające i jedynym rozwiązaniem jest migracja. Uzyskanie ochrony w granicach państwa przyjmującego może być uwarunkowane jednak legalnym charakterem pobytu. Sprawa, która jest przedmiotem artykułu dotyczy  obywatela Kiribati, który starał się uzyskać status uchodźcy jako ,,uchodźca klimatyczny”, jednak spotkał się z odmową, nie spełniając przesłanek zawartych w Konwencji dotyczącej statusu uchodźców 1951. Celem artykułu jest przeanalizowanie możliwości przyznania ochrony osobom znajdującym się w podobnej sytuacji w ramach systemu prawa międzynarodowego publicznego, a konkretniej praw człowieka i międzynarodowego prawa ochrony środowiska.  W ramach dostępnych możliwości artykuł ukazuje szeroką lukę prawną w regulacjach wewnętrznych, jak i międzynarodowych, uniemożliwiającą osobom najbardziej potrzebującym ucieczkę przed negatywnymi skutkami ocieplenia klimatu. Po przeprowadzeniu analizy nasuwa się wniosek, że prawo międzynarodowe publiczne w obecnym kształcie nie jest w stanie zapewnić wystarczającej ochrony ,,uchodźcom klimatycznym”.