Abstract
Nietzsche filozofuje przy pomocy fikcyjnych postaci, aby naświetlić kontestacje problemów z różnych pozycji. To sprawia, że trudno przypisać mu jednoznaczne stwierdzenia, zwłaszcza jeśli chodzi o jego stanowisko wobec oświecenia. W niniejszym artykule autor stara się wykazać, na podstawie figury Nietzschego jako „wolnego ducha”, że ten rzekomy przedstawiciel oświecenia nie wydajesię bynajmniej konsekwentnie pozytywny, lecz jest krytycznie oceniany z różnych perspektyw, także przy bliższym poznaniu okazuje się bohaterem ogólnego samooszustwa, uwikłanym w iluzje.
Publisher
Uniwersytet Warminsko-Mazurski
Reference22 articles.
1. Bamford R. (Hrsg.) (2015), Nietzsche’s free spirit philosophy, Rowman & Littlefield, London–New York.
2. Berry J.N. (2011), Nietzsche and the Ancient Skeptical Tradition, Oxford University Press, Oxford.
3. Bertino A. (2007), Nietzsche und die hellenistische Philosophie: Der Übermensch und der Weise, „Nietzsche-Studien“ 36: 95–131.
4. Bertino A. (2015), Lichtmetaphorik und Schatten Gottes in Nietzsches neuer Aufklärung, „Archiv für Begriffsgeschichte“ 57: 197–216.
5. Brusotti M. (1997), Die Leidenschaft der Erkenntnis, De Gruyter, Berlin–New York.