Wpływ wielkości gniazd na wzrost dębu szypułkowego w drzewostanach zagospodarowanych rębnią gniazdową częściową

Abstract

Celem pracy było określenie wpływu wielkości powierzchni gniazd na wzrost dębu szypułkowego na dwóch typach siedliskowych lasu (bór mieszany świeży BMśw oraz las świeży Lśw). Badania przeprowadzono na terenie Nadleśnictwa Świdnik. Pomiary dębów wykonano na gniazdach 12, 20, 25, 50 arowych. W każdym z nich na wyznaczonych powierzchniach próbnych pomierzono cechy wzrostowe oraz oceniono formę pokrojową i współczynnik smukłości dębu szypułkowego. Wyniki badań wskazują, że cechy wzrostowe dębów na gniazdach różnią się pomiędzy analizowanymi siedliskami. W każdym przypadku wyższe i grubsze drzewka występowały na siedlisku Lśw. Analiza korelacji wykazała istotną zależność pomiędzy wielkością gniazd a wysokością rosnących w nich dębów. Współczynnik korelacji Spearmana dla siedliska Lśw przyjął wartość 0.301, a dla BMśw 0.695. Na obu siedliskach najniższą smukłość osiągały dęby na gniazdach 20 i 25 arowych. Biorąc pod uwagę oba analizowane parametry można stwierdzić, że dla wzrostu tego gatunku najbardziej optymalne są gniazda średniej wielkości. Bez względu na siedlisko i wielkość gniazda największą wysokością cechowało się odnowienie sztuczne rosnące we wschodniej i centralnej części gniazda. Wyniki przeprowadzonych badań nad formą pokrojową na obu siedliskach wskazują, że prawie połowę drzew stanowiły dęby o koronach rozłożystych. Pozostałe formy stanowiły około dwukrotnie mniejszą liczbę drzew.