Abstract
Güzeli ve güzel düşünceyi yansıttıkları düşünülse de, sanat eserlerinin yeri her zaman sergi salonları ya da salon duvarları olmamıştır. Sanat eseri denilen yapıt modelinin kimi zaman tedirginlik yaydığı, kimi zaman insanları kızdırdığı, kimi zaman da muhtevası (veya biçimi) nedeniyle yasaklandığı da unutulmamalıdır. Bir çelişki gibi görünebilir ve güzel esaslı bir insan faaliyetinin bu türden tepkiler alması ilk anda anlaşılamayabilir. Fakat sanatın, güzelleştirmek dışında da gayesi ve dahası, güzel olmak dışında da bir doğası olduğu gerçeğiyle yüzleştikçe söz konusu tepkiler artık şaşırtıcı gelmeyecektir. Tam tersine, sanatın yakıcı içeriği ne kadar iyi kavranırsa pek çok yapıtın neden tepki almadığı da o kadar merak edilebilir. Dolayısıyla, bugün bazıları, sanat tarihinin en iyileri arasında gösterilen ama geçmişte kabul görmemiş eserlerden bir seçki biçiminde sunulan bu metin, yalnızca yasaklamanın / dışlamanın olumsuzluğu üzerine bir eleştiri olarak görülmemeli ama ayrıca sanatın o öteki doğasını vurgulamaya yönelik bir girişim olarak da dikkate alınmalıdır.
Reference22 articles.
1. Kaynaklar
Belting, H. (2002 / 2020). Sanat tarihinin sonu, (Çev. M. Tüzel). İletişim Yayınları.
2. Black, D. (2011). Moral time. Oxford University Press.
3. Brombert, B. A. (1991). Edouard Manet: rebel in a frock coat. The University of Chicago Press.
4. Burns, S. and Davis, J. (2009). American art to 1900: a documentary history. University of California Press.
5. Camfield, A. W. (1996). Marcel Duchamp’s fountain: its history and aesthetics in the context of 1917. R. E. Kuenzli and F. M. Naumann (ed.), Marcel Duchamp: artist of the century Massachuchetts. MIT Press.