Separation between jus ad bellum and jus in bello as insulation of results, not scopes, of application

Abstract

This article examines the tendencies to define the scope of application of jus ad bellum negatively in relation to the scope of application of jus in bello and demonstrates their neutralizing effect on the prohibition on the use of force under Article 2(4) of the Charter of the United Nations. It argues that individual acts of use of force during an international armed conflict regulated by jus in bello, whether in combat, in restricting the freedom of enemy nationals or in maintaining an occupation, are equally regulated by jus ad bellum. It clarifies the concept of ‘separation’ between jus ad bellum and jus in bello as the insulation between the results of their respective application, not the differentiation between their respective temporal, material and normative scopes of application. It also addresses the practical concerns raised by this conception of ‘separation’ between jus ad bellum and jus in bello. Cet article examine les tendances à définir négativement le champ d’application du jus ad bellum par rapport au champ d’application du jus in bello et démontre l’effet neutral­isateur qu’elles ont sur l’emploi de la force tel que défini à l’article 2(4) de la Charte des Nations Unies. L’auteur affirme que les actes individuels de recours à la force lors d’un conflit armé international réglementé par le jus in bello, que ce soit lors d’un combat, en limitant la liberté des ressortissants ennemis ou en maintenant une occupation, sont réglementés de façon identique par le jus ad bellum. Il clarifie le concept de ‘séparation’ entre le jus ad bellum et le jus in bello comme étant l’isolation entre les résultats de leur application respective, et non comme la différenciation entre leurs champs d’application temporel, matériel et normatif. Il aborde également les préoccupations pratiques engen­drées par cette conception de la « séparation » entre jus ad bellum et jus in bello. In dit artikel worden de tendensen onderzocht om het toepassingsgebied van het jus ad bellum negatief te definiëren ten opzichte van het toepassingsgebied van het jus in bello en wordt het neutraliserende effect ervan op het verbod op het gebruik van geweld volgens artikel 2(4) van het Handvest van de Verenigde Naties aangetoond. De auteur betoogt dat het individuele gebruik van geweld tijdens een internationaal gewapend conflict dat door het jus in bello wordt geregeld, hetzij in gevechtssituaties, hetzij bij de vrijheidsbeperking van vijandige staatsburgers, hetzij bij de handhaving van een bezetting, evenzeer door het jus ad bellum wordt geregeld. Het artikel verduidelijkt het begrip ‘scheiding’ tussen het jus ad bellum en het jus in bello als de isolatie van de resultaten van hun respectieve toepassing en niet het onderscheid tussen hun respectieve temporele, materiële en normatieve toepassingsgebieden. In het artikel wordt ook ingegaan op de praktische bezwaren die deze opvatting van 'scheiding' tussen jus ad bellum en jus in bello met zich meebrengt. El artículo examina las tendencias conducentes a definir el ámbito de aplicación del jus ad bellum por defecto frente al ámbito de aplicación del jus in bello y demuestra su efecto inocuo partiendo de la prohibición del uso de la fuerza prevista en el Artículo 2(4) de la Carta de las Naciones Unidas. Se mantiene que los actos individuales de uso de la fuerza durante un conflicto armado internacional regulados por el jus in bello y ya sea en combate o restringiendo la libertad de ciudadanos enemigos o durante la ocupación, se encuentran igualmente regulados por el jus ad bellum. Se aclara el concepto de “separación” entre el jus ad bellum y el jus in bello partiendo de la base de los resultados de su aplicación respectiva y no a través de sus correspondientes ámbitos de aplicación temporal, material y normativa. También se abordan los problemas prácticos suscitados por el concepto de “separación” entre el jus ad bellum y el jus in bello. Questo articolo esamina le tendenze a definire negativamente il campo di applicazione dello jus ad bellum in relazione al campo di applicazione dello jus in bello e dimostra il loro effetto neutralizzante sulla proibizione all’uso della forza ai sensi dall’Articolo 2(4) della Carta della Nazioni Unite. L’articolo sostiene che i singoli atti dell’uso della forza durante un conflitto armato internazionale disciplinato dallo jus in bello, che siano in combattimento, nella limitazione della libertà dei cittadini nemici o nel mantenere un’occupazione, siano ugualmente disciplinati dallo jus ad bellum. Chiarisce il concetto di "separazione" tra jus ad bellum e jus in bello isolandone gli effetti della loro rispettiva applicazione, non come differenziazione tra i rispettivi ambiti di applicazione temporale, materiale e normativa. Risponde anche alle preoccupazioni pratiche sollevate da questa concezione di 'separazione' tra jus ad bellum e jus in bello. Dieser Artikel prüft die Tendenzen, den Anwendungsbereich des jus ad bellum im negativen Sinne gegenüber dem Anwendungsbereich des jus in bello zu bestimmen, und weist ihre neutralisierende Wirkung auf das Verbot der Gewaltanwendung gemäß Artikel 2(4) der Charta der Vereinten Nationen nach. Der Autor behauptet, dass individuelle Taten der Gewaltanwendung während eines internationalen bewaffneten Konflikts, die dem jus in bello unterliegen – sei es im Kampf, bei der Freiheitsbeschränkung feindlicher Staatsangehöriger oder bei der Aufrechterhaltung einer Besatzung – ebenso gut dem jus ad bellum unterliegen. Er erklärt das Konzept der ‘Trennung’ zwischen dem jus ad bellum und dem jus in bello als die Isolierung der Ergebnisse ihrer jeweiligen Anwendung, und nicht als Differenzierung zwischen ihren jeweiligen zeitlichen, materiellen und normativen Anwendungsbereichen. Er befasst sich auch mit den praktischen Fragen, die diese Auffassung der ‘Trennung’ zwischen dem jus ad bellum und dem jus in bello aufwirft.