Abstract
U tekstu je reč o tome kako se iz sagledavanja patnje, koja je ugrađena u ljudsku prirodu, i koja je u doba antropocena preplavila planetu, otkriva pojam radikalne nade kao orijentacije u situaciji kada sve izgleda beznadežno. Ontološka ljudska ranjivost i sve očiglednija konačnost do sada poznatog sveta, kojim dominiraju odnosi moći i sukobi, navodi na razmatranje koncepta radikalne nade. Uprkos paradoksalnosti nadanja nečem što nema odrediv predmet i što po prirodi svog pojma ostaje neodređeno, čoveku je potrebna nada kao podsticaj na preobražaj postojanja. Potraga za takvm preobražajem može se dubinski nadahnuti mišlju Serena Kjerkegora.
Publisher
Faculty of Philosophy, University of Novi Sad
Reference13 articles.
1. Bloch, Ernst. (1981) Princip nada, Tom 1, Zageb: Naprijed.
2. Fernando Flores and B. Scot Rousse. (2016) “Ecological Finitude as Ontological Finitude: Radical Hope in the Anthropocene”, Telos 177 (Winter 2016).
3. Kierkegaard, Søren. (1980) Bolest na smrt, Beograd: „Mladost“.
4. Kierkegaard, Søren. (2009) Upbuilding Discourses in Various Spirits, Princeton, New Jersey: Princeton University Press.
5. Lear, Jonathan. (2006) Radical Hope: Ethics in the Face of Cultural Devastation, Cambridge, MA: Harvard UP.