Abstract
Coincidindo coa consolidación dos Trastámara no trono castelán (1369-1388), a lírica galega enfrontou un período de decadencia a través da chamada escola galego-castelá. Con todo, as referencias directas ao galego, como signo identificativo do reino da Galiza e dos seus habitantes, non deixaron de se acrecentar na literatura castelá catrocentista. Entre elas, sitúanse textos breves da segunda metade do século XV, tales como dialoxismos e sentenzas estereotipadas, en que se reproduce a lingua galega cunha auréola xocosa. A súa aparencia híbrida, así como a propia finalidade burlesca dos textos, permítenos identificar estas aparicións como os primeiros experimentos literarios onde o galego xa é obxecto de parodia e onde se manifesta a existencia de prexuízos lingüísticos antigalegos. Un recurso literario que se consolidará no século XVI e que se popularizará, especialmente no XVII, da man dos vilancicos casteláns de temática galega.
Subject
Industrial and Manufacturing Engineering
Reference45 articles.
1. Álvarez, Rosario (2017). “A lingua galega no espello. Edición e estudo de seis vilancicos cantados fóra de Galicia antes de 1650”, Madrygal. Revista de Estudios Gallegos, 20 (Especial), 25-39. Dispoñíbel en https://doi.org/10.5209/MADR.56219
2. Bizarri, Hugo (1995). Refranes que dizen las viejas tras el fuego. Kassel: Edition Reichenberger.
3. Bizarri, Hugo O. (2001). “La glosa de 1541 a los refranes que dizen las viejas tras el fuego”, Olivar, 2, 157-216.
4. Buezo, Catalina (1994). “La figura del gallego en los villancicos toledanos de los siglos XVII y XVIII”. En Lorenzo, Ramón (ed.), Actas do XIX Congreso Internacional de Lingüísticae Filoloxía Románicas, Vol. IV, 417-447. A Coruña: Fundación Pedro Barrié de la Maza.
5. Caramés Martínez, Xesús (1993). A imaxe de Galicia e os galegos na literatura castelá. Vigo: Galaxia.