Doprinos percepcije roditeljskih sukoba i konstruktivne komunikacije s partnerom kvaliteti veze

Abstract

Prema teoriji socijalnoga učenja roditelji su prvi modeli partnerskoga odnosa te potomci iz njihove interakcije koju opažaju usvajaju različite obrasce ponašanja. Ako su ti opaženi obrasci bili neadaptivni i ako je roditeljski odnos bio obilježen mnogobrojnim sukobima i/ili razvodom, može doći do međunaraštajnoga prijenosa bračne nestabilnosti. Partnerski odnos postaje još složeniji kada uzmemo u obzir da je on rezultat interakcije dvoje ljudi koji su u njega donijeli različita iskustva i vještine. Dijadna nam metodologija omogućava da uzmemo u obzir upravo tu zavisnost partnera u odnosu i dođemo do podataka o njihovoj interakciji. Stoga je cilj ovoga rada bio ispitati ulogu konstruktivne komunikacije u vezi kao potencijalnoga medijatora između percepcije roditeljskih sukoba tijekom odrastanja i kvalitete veze u mlađoj odrasloj dobi jer je to razdoblje u kojemu je jedan od glavnih razvojnih zadataka uspostava kvalitetnoga partnerskog odnosa. Koristeći prošireni model međusobne zavisnosti aktera i partnera (APIMeM) na uzorku od 309 heteroseksualnih parova, nismo pronašli značajan izravan efekt percepcije roditeljskih sukoba na kvalitetu veze ni kod žena ni kod muškaraca. Međutim, muškarčeva konstruktivna komunikacija pokazala se kao medijator i kod muškaraca i kod žena. Konkretno, muškarčeva percepcija izraženijih roditeljskih sukoba ima negativan efekt na njegove vještine konstruktivne komunikacije, koje zatim imaju efekt na smanjen doživljaj kvalitete veze (efekt aktera), no muškarčeve vještine konstruktivne komunikacije također doprinose ženinu smanjenom doživljaju kvalitete veze (efekt partnera).