Affiliation:
1. HACETTEPE ÜNİVERSİTESİ, HEMŞİRELİK FAKÜLTESİ, HEMŞİRELİK BÖLÜMÜ
Abstract
Organ nakli, cerrahideki ilerlemeler ve immünosüpresif ilaçların gelişmesiyle beraber işlev ve fonksiyonunu yitiren organlar için en etkili tedavi yöntemidir. Ancak organ nakil hastaları ameliyat sonrası evde psikolojik, fizyolojik ve sosyal bazı zorluklar yaşamaktadırlar. Nakilden sonra hastalar yaşamlarının büyük çoğunluğunu evde geçirmektedir. Nakil sonrası hastalar başta psikolojik zorluklar olmak üzere fizyolojik, sosyal ve diğer zorluklar yaşamaktadırlar. Hastaların bu zorluklarla başa çıkması için bazı gereksinimleri oluşmaktadır. Hastalar en fazla psikolojik alanda bir ihtiyaç duymakla beraber eğitim ve bilgi ihtiyacı, sosyal ve diğer ihtiyaçların karşılanma hissi duymaktadırlar. Ayrıca organ nakli hastalarının yaş gruplarına ve cinsiyetlerine göre karşılaşılan zorluklar ve gereksinimleri değişebilmektedir. Bu nedenle organ nakli olan hastaların evde bakımlarının düzenli yapılması ve sosyal desteğin sürdürülmesi hastanın yaşam kalitesini yükseltmesi açısından önemlidir. Hastalara organ nakli sonrası sunulan taburculuk eğitiminin ve sağlanan bilgilerin yeterli ve açık olmadığı görülmektedir. Sağlık profesyonelleri organ nakli sonrası hastaların karşılaşacakları zorluklar ve gereksinimleri önceden belirleyerek hastaya özgü eğitim vermelidir. Ameliyat sonrası hasta ve hasta yakınları ile etkili iletişimin sağlanması, hastaların bu süreci daha kolay atlatması ve yaşam kalitesini yükseltmesi açısından oldukça önemlidir.
Publisher
Sakarya University of Applied Sciences
Reference77 articles.
1. [1] G. Şantaş ve F. Şantaş, “Türkiye’de organ bağışının mevcut durumu ve organ bağışında stratejik iletişimin önemi”, SDÜ Sağlık Bilimleri Dergisi, ss. 9–14, Ağu. 2018, doi: 10.22312/sdusbed.298160.
2. [2] R. Vanholder vd., “Organ donation and transplantation: a multi-stakeholder call to action”, Nature Reviews Nephrology, c. 17, sayı 8, ss. 554–568, 2021, doi: 10.1038/s41581-021-00425-3.
3. [3] M. Tay, “The importance of tissue and organ transplantation in Turkey”, Health Care Academician Journal, c. 3, sayı 3, s. 106, 2016, doi: 10.5455/sad.13-1477691139.
4. [4] E. Topbaş ve G. Bingöl, “Factors affecting organ transplant from cadaver donor in Turkey”, Journal of Nephrology Nursing, c. 2, sayı 0358, ss. 1–12, 2016, [Çevrimiçi]. Erişim adresi: https://dergipark.org.tr/tr/pub/hemsire/issue/34246/378600
5. [5] G. Diniz, C. Tugmen, ve İ. Sert, “Organ transplantation in the Turkey and the world”, The journal of Tepecik Education and Research Hospital, c. 29, sayı 1, ss. 1–10, 2019, doi: 10.5222/terh.2019.40412.