Being A Woman in Prison: Imprisoned Women of Gülsün Karamustafa

Abstract

Sanatın tarihi boyunca sanatın kendisi ve sanatçılar farklı kaynaklardan aldıkları ilhamlarla beslenerek işler üretmişlerdir. İnanç sistemleri, dinler, önemli tarihsel ya da çarpıcı olaylar, hayatın gündelik akışından kesitler, doğa, sanatçının iç dünyası, toplumsal sorunlar, kişisel deneyim ve gözlemler eserlerin referans noktalarından bazılarıdır. Gülsün Karamustafa; eserlerinde toplumun güncel ve süregelen sorunlarına değinen (göç, kadın sorunları, melezleşen yoz kültür vb.), yerelden genele ulaşabilen, çeşitli malzeme ve medyalar kullanarak eserler üreten bir sanatçı olarak tanımlanabilir. Karamustafa’nın işlerini besleyen bir önemli dayanak noktası ise bireysel deneyimleri ve bu deneyimlerinin hafızasında bıraktıklarıdır. Sanatçı, kişisel olanı toplumsalla, toplumsal olanı ise kişisel olanla harmanlayıp içtenlikli bir ifade dili yaratmıştır. 1972-1978 yılları arasında üretilmiş olan hapishane temalı resimleri bu yaklaşımın olgunlaşma sürecinin ilk basamaklarından birisidir. Hapishane Resimleri serisi sanatçının kendi tutukluluk dönemi hatıralarına dayanmaktadır. Erken dönem eserlerinin çoğunda görülen yarı naif, figüratif, anlatımcı bir dile sahip olan bu resimler, sanatçının günlüklerinden koparılmış bir sayfa gibidirler. Resimlerde bir kadın hapishanesindeki kadınların, kadınlar kadar bebek ve çocukların, yemek dağıtımı, uyumak, oyun oynamak gibi sıradan gündelik yaşamları betimlenmiştir. Çalışmada uzun yıllar sanat tüketicisiyle buluşmayan bu seriye ait resimler incelenmiştir.