Indicative Value of Donkey Allegories in Hermeneutic Narratives

Abstract

Bu makalede sözlü, yazılı ve görsel kültür ürünlerinde imge, sembol ve gösterge olarak karşımıza çıkan eşek figürlerinden yola çıkılarak alegorik anlatım biçimlerinin sanatsal bağlamda değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Antikiteden günümüze değin uzun tarihsel süreçte karşımıza çıkan eşek alegorileri, insanın varoluşsal sosyo-kültürel eylemlerinden anlam oluşturma, oluşturulmuş anlamı yorumlama, yorumları anlatı düzlemine taşıma pratiklerine iyi birer örnek olmuştur. Dini mitolojilerde, felsefede, edebiyatta, sosyal yaşamda ve politikada tekrarlanan eşek sembolizminin, ait olduğu temsil düzenine özgü, değişimi arzulayan, gelişen ve dönüşen insanın kişileştirmelerine karşılık geldiği anlaşılmıştır.Yaşantı dolayımıyla edinilmiş dikkate değer bilgi eşek sembolizmi ile görünürlük kazanırken, eşek alegorileri, aynı anda anlamayı ve yorumlamayı mümkün kılan, bilme, bilinç ve zihni bir araya getiren bir işlevselliğe sahip olmuştur.Eşek alegorilerinin süreklilik arz eden göstergesel niteliği, geçmiş örneklerle aralarındaki benzer ve farklı özelliklerin zaman ve mekân bağlamı sayesinde üretilecek anlamı özerk kılmıştır. Böylelikle temsiliyet alanının genişliği ölçüsünde etki alanını genişleten eşek alegorileri, kültürel bir olgu düzeyine yükselmiştir. Dünyanın en güzel gözlü ve en çirkin sesli hayvanı kabul edilen eşekle birlikte yaşam ve eşeğin görünürlük kazandırdığı anlayış, entelektüel bir geleneği temsil eden hermenötik bakış açısıyla ele alınmıştır. Eşek alegorileri aracılığıyla iletilen yada iletilmek istenmiş mesajların değişen zaman ve mekan bağlamı içinde hangi coğrafyaları katettiği hakkında kültürlerarası/ metinlerarası/ disiplinlerarası ardışık sonuçlar elde edilmiştir.