AİLE İÇİ İLİŞKİLERE “KÖTÜLÜK KURAMI” ÜZERİNDEN BAKMAK

Abstract

Kötülük, iyiliğin dışında gerçekleşen; insanlara, doğaya ve canlı-cansız diğer varlıklara zarar veren davranışların tümü olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu doğrultuda yansıma biçimlerine göre kötülük kavramı, kendi içinde üçe ayrılmaktadır. Birincisi ahlaki kötülük yani adaletsizlik, savaşlar ve soykırım gibi unsurları içermektedir. İkincisi ise doğal kötülüktür; seller ve depremler gibi fiziki yapıdan kaynaklanan kötülükleri içerir. Üçüncüsü ise, eksik ve kusurlu olan varlıkların ve evrenin doğasından kaynaklanan metafiziksel kötülüktür; Kötülük kavramına öncelikle felsefe kapsamında ele alınmıştır. Bu doğrultuda Epikuros, kötülük ile Tanrı’yı ilişkilendirerek bir sorgulama yapmaktadır. Platon ve Sokrates, bilgisizliğin ve erdemsizliğin oluşturduğu kötülükten söz ederken Spinoza ise kötülüğün oluşumunun zihinsel olduğunu ileri sürmektedir. İslam filozoflarından Gazali ise, kötülüğü maskeleyen iyiliklerin olabileceğinden söz etmektedir. Buna ek olarak İbni Meymun ise ölümlü olma ve hastalıklı olma gibi etkenler ile kötülüğün yokluktan meydana geldiğine değinir. Kötülük kavramı dini açıdan da üzerinde durulan bir konu olmuştur. Bu doğrultuda, yeryüzünde, ilk yaratılan Âdem(a.s.) ile eşi Havva’nın “Hâbil ile Kâbil” adlarındaki çocukları arasında yaşanan kıskançlık, kin ve nefret duygularına bağlı yaşanan cinayet eylemi, kötülük kavramının insana dair ilk örneğini oluşturmuştur. Sosyolojik açıdan kötülük kavramı, çok yönlü yansımaları olmasının yanında, aile yapısı ve ilişkileri üzerinden çok tartışılmıştır. Tam da bu noktada, bu çalışmanın amacı, “Kötülük” olgusunun aile-içi ilişkilerdeki görünümünü bu konuda yapılmış çeşitli tartışmalar ve araştırmalar üzerinden sorunsallaştırmaktır. Bu doğrultuda, çalışmada, tarihi süreç içinde kötülük “olgusunun oluşmasında” yaşanan gelişmelerin ve etkili olan faktörlerin neler olduğu literatür üzerinden ele alınmıştır