Kinderen van acht tot en met twaalf jaar hebben een duidelijke mening over Positieve Gezondheid

Abstract

Samenvatting Inleiding Positieve Gezondheid (PG) focust op het vermogen om regie over de eigen gezondheid te behouden, ook bij kinderen. In dit onderzoek wordt geëxploreerd hoe basisschoolkinderen in de leeftijd van acht tot en met twaalf jaar denken over het begrip ‘Positieve Gezondheid’ en de dimensies van PG zoals opgenomen in de kindtool. Methode Een kwalitatieve onderzoeksmethode is toegepast, waarbij 25 semigestructureerde interviews werden afgenomen, bestaande uit acht vragen. Resultaat Kinderen denken vooral aan voeding, bewegen en ‘je goed voelen’ wanneer ze gevraagd worden wat PG betekent. Meer specifiek denken ze bij de dimensie ‘Mijn lichaam’ vooral aan slapen, gezond eten en beweging. Bij ‘Mijn gevoelens en gedachten’ noemen ze vooral vrolijk, verdrietig of boos zijn en ze hebben het ook bij ‘Lekker in je vel’ vooral over emoties en zich goed voelen, waarbij uiterlijk belangrijk is. De dimensie ‘Nu en later’ gaat volgens de kinderen vooral over een beroep later. Vrienden en pesten zijn termen die genoemd worden bij de dimensie ‘Meedoen’. Kunnen doen waar ze zin in hebben, vinden ze het belangrijkste bij de dimensie ‘Dagelijks leven’. Voor kinderen zijn de dimensies ‘Lekker in je vel zitten’ en ‘Mijn gevoelens en gedachten’ het belangrijkst. Daarnaast is ‘Meedoen’ van belang, waarbij alle kinderen vooral plezier hebben met vrienden en vriendinnen noemen. Conclusie Kinderen in de leeftijd van acht tot en met twaalf jaar zien PG breder dan alleen als de fysieke component en er- en herkennen in hun eigen bewoordingen alle dimensies van PG. Voor kinderen van alle leeftijden zijn de dimensies ‘Lekker in je vel zitten’, ‘Mijn gevoelens en gedachten’ en ‘Meedoen’ belangrijk, maar die worden bij toenemende leeftijd steeds belangrijker. Dat betekent voor docenten, jeugdgezondheidsprofessionals en ouders/verzorgers ten eerste dat ze het concept PG kunnen gebruiken bij het praten over gezond zijn en blijven, en daarmee interventies beter kunnen laten aansluiten op de belevingswereld en taal van kinderen.