Abstract
SamenvattingSport kan als middel dienen om sociale kwetsbaarheid te verkleinen. Een gangbare redenering is dat mensen in een sportcontext vaardigheden leren die ze vervolgens buiten de sportcontext kunnen inzetten. Deze vaardigheden vormen daarom vaak de kern in onderzoek naar de maatschappelijke impact van sport. De vraag is of een nauwe focus op vaardigheden terecht is. Volgens minder instrumentele visies op persoonlijke ontwikkeling speelt emotie een essentiële rol in de persoonlijke groei. Daarnaast benadrukt de theorie over existentieel leren en salutogenese het belang van niet-instrumentele leerervaringen voor persoonlijke ontwikkeling. Dit vraagt om meer aandacht voor deze processen in sport-als-middelonderzoek.
Publisher
Springer Science and Business Media LLC