Kültür Savaşı Ekseninde 12 Eylül Politikaları ve Türk Sağı

Abstract

Modernleşme serüveninin erken aşamalarından itibaren Türk kulturkampfı, kimlik merkezli cereyanların sert ve rekabetçi ilişkilerine sahne olmaktadır. Özellikle 12 Eylül 1980 darbesine giden süreç, bu kapsamda gelişen kültür savaşının radikal seviyelere eriştiği bir döneme tanıklık ediyordu. Bu dönemlerde çalkantılı kamusal alanın “rehabilitasyonu”, 12 Eylül ihtilalinin temel gerekçelerinin başında gelir. Yeni dönemde kültür savaşı ise, özellikle 12 Eylül kurmaylarının politikalarıyla yepyeni alanlar ve dinamiklere taşınarak varlığını sürdürür. Darbe sonrası restorasyon politikaları çerçevesinde ilk olarak, önceki dönemin örgütlü güçlerinin kamusal alandan “izolasyonu” yer alır. Toplumsal ve ideolojik bir meşruiyet alanı olarak ise, öncelikle “Atatürkçülük” doktrini ve ilkeleri yerini alır. Ancak Kemalizme dönük heyecanlar, bürokratik kadrolarla sınırlı ve sivil toplumsal dünyada zayıf bir görüntü çizdi. Bu andan itibaren 12 Eylül’ün kültür merkezli politikaları, bünyesine yeni söylem ve cereyanların dahil olduğu bir dönüşümüne sahne olur. Aydınlar Ocağı bünyesinde milliyetçi-muhafazakâr muhayyileden devşirilen Türk-İslam Sentezi, bu arayış ve dönüşümlerin cisimleştiği bir kamusal doktrin olarak öne çıkar. 12 Eylül kurmaylarının toplumsal meşruiyete kavuşma ve rıza üretiminde sıklıkla başvurduğu Türk-İslam Sentezi, aynı zamanda sola karşı verilen kültür savaşının istikrarını sürdürmesi arzularını da karşılar. Kültür savaşının “anti-komünizm” hattına çekilmesiyle, Türk sağının özellikle muhafazakâr bileşenlerinin politik, iktisadi ve ideolojik düzeydeki örgütlü teşekkülleri tekrar ivme kazanır. Literatür taraması tekniğiyle gelişen çalışmamızın amacını ise, kültür savaşının 12 Eylül sonrası devlet politikaları ekseninde kazandığı yeni içerikler ve temsiller oluşturur.