Abstract
Baal, Tevrat’ta birçok yerde anlatılan Mezopotamya mitolojilerinde geçen paganist efsanesi olup, Kur’ân’da farklı formlarında karşılık bulmuş bir kelimedir. Kur’ân’ın mesajını üzerine inşâ ettiği kelime rezervinde yer almış ve aile hukukunu içeren âyetlerdeki anahtar kavramlar arasındadır. Saffat 125. âyeti, Hûd 72. âyeti olmak üzere Mekkî; Nisâ 128. âyeti, Nûr suresi 31. âyeti ve Bakara sûresi 228. âyeti olmak üzere Medenî âyetlerde geçmektedir. Bu âyetlerden Saffat suresi 125. âyette İsrailoğullarının inançlarındaki paganist bir kültün adı, diğer âyetlerde eş/koca anlamındadır. Bu şekilde put-koca eşleştirilmesini çağrıştıracak bir kullanım, müşkilu’l-Kur’ân’ın konusudur. Hem bir putun adı hem de aile hukuku içerisinde yer alan eş/koca olması aynı Sami dil ailesine ait olmasıyla ve dolayısıyla linguistik bir geçişle açıklanabilir. Semantik olarak eş, koca, efendi, yağmur yağmayan yer, bir hurma cinsinin ismi anlamlarında İslâm’dan önce cahiliye dönemi şiirlerinde geçen Baal, müşterek lafız kabul edilmiştir. Bütün Mezopotamya’da, Petra’da ve Mısır panteonlarındaki mitolojik kültü içinde yer alan Baal, antik tarım toplumlarında bulunmaktadır. Yağmur yağdıran, suyu kontrol eden, rüzgârın efendisi, kızdığında kuraklık veren bir imgedir. Simgesi yine tarım toplumlarında önemi büyük sığır/öküzdür. Vahyin nazil olduğu Mekke ve Medine bir tarım toplumu değildir. Bu sebepten Arabistan çöllerindeki paganist imgelerden birisi değildir. Bu sebeple Kur’ân, Sami kavimlerini kasıp kavuran Baal imgesini tevhidin karşısında doğrudan bir konu edinmemiştir. Buna karşın Baal kültü ve onun simgesi boğa, Tevrat’ta kendine geniş yer bulmuş tevhit inancının karşısındaki en büyük sorundur. Bunun sebebini İbrânilerin Mezapotamya’da yaptıkları yolculuklarında aramak gerekir. Kur’ân’da İsrailoğullarının kıssalarında bahsi geçen (الْعِجْلَ) I’cl, (بَقَرَةٌ) Bakara ve Hıtta (حِطَّةٌ) gibi kelimelerle semiyolojik bir ilgi söz konusudur. Tarihi arka planda İsrailoğullarının imtihanları Baal’e işaret etmektedir.
Publisher
Turkish Academic Research Review
Reference62 articles.
1. ABDULVEHHAB, Lütfü. el-Arab fî’l-Usûri’l-Kadime. yy. Daru’l-Marifeti’l-Câmia. 1431.
2. ABDURREZZAK B. HEMMÂM, Ebu Bekir. Tefsir-i Abdurrezzâk. Beyrut: Daru’l-Kütübi’l-İlmiyye. 1419.
3. AÇA, Mustafa. “Balıkesir Yöresinde Eşlerin Birbirlerine Hitap Biçimlerinin Bir Türü Üzerine”. Karadeniz Araştırma Enstitüsü Dergisi, 2014 C:4/5.
4. AKALIN, Kürşad Haldun. “İsraillilerin Ulusal Dini Olarak Yahveizmin Yabancı Kökenleri”. İBÜ Sosyal Bilimler Dergisi, C: 2011-1 S: 22.
5. ALBAYRAK, Kadir. “İsrailoğullarının “Altın Buzağı”sı ve “Kızıl İnek”i”. Bilimname 2004/2.