Abstract
W Dziejach grzechu (1975) Waleriana Borowczyka za sprawą wizualizacji „ekspresji opresji” i „opresji ekspresji” zostaje ukazana opresja systemów: katolickiego, narodowego (mieszczańskiego) i patriarchalnego. Autor, idąc za refleksją Eleny del Río, próbuje podważyć tezy tych badaczy, którzy w filmie Borowczyka widzieli wyłącznie widowisko uprzedmiotowionego kobiecego ciała. Argumentuje, że choć spektakl hamuje narrację, nie blokuje ekspresji ciała. Przeciwnie, rozluźniając struktury narracji filmowej, uwalnia jego siłę. Ruchliwość ciała bohaterki filmu, Ewy Pobratyńskiej, jest tyleż reakcją na opresyjną rzeczywistość (dom, Kościół), ile obietnicą przełamania wzoru życia opartego na przymusowym powtarzaniu. Przyjmując zasugerowane w pismach Michela Foucaulta terminologiczne rozróżnienie na biowładzę i biopolitykę, autor rozpoznaje w Dziejach grzechu potencjał polityczny wymierzony w społeczeństwo dyscyplinarne, ufundowane na nadzorowaniu praktyk cielesnych i seksualnych.
Publisher
Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk
Reference31 articles.
1. Berlant, L. (2015). Okrutny optymizm (tłum. K. Bojarska). Widok. Teorie i praktyki kultury wizualnej, (11), ss. 1-34. http://pismowidok.org/index.php/one/article/view/346/669
2. Borowczyk, W. (1975). Mówi reżyser Walerian Borowczyk. Filmowy Serwis Prasowy, (7), ss. 6-9.
3. Długołęcka, G. (1999). Koszmar „Dziejów grzechu” (rozm. J. Polanowska). Przegląd Tygodniowy, (15), s. 15.
4. Duncan, P. (2011). Tears, Melodrama and „Heterosensibility” in „Letter from an Unknown Woman”. Screen, 52 (2), ss. 173-192. https://doi.org/10.1093/screen/hjr005
5. Eberhardt, K. (1975, 26 czerwca). Mistyka melodramatu. Literatura.